هوای بارانی این روزها مرا به یاد شعری انداخت:
«گوش کن به صدای ریزش باران گوش کن.
با هر قطره آن تو درخواهی یافت که من بیشتر دوستت دارم.»
آری باران عاشقانه می بارد.
لیک باران هم هیچ است دربرابر دل دریائی عاشق تو !
قطرات باران به پائین نرسیده نقش زمین میشوند.
لیک هر قطره دریای دل تو ، خود دریائی میشوند.
دریائی که امواجش فریاد میزنند با تمام وجود ، نام او را !
و ... میسازند همه تو را ،از آن او !
و ... میسازند همه او را ،از آن تو !
تو و او از آن یکدیگرید.وجودت تنها امانتی است نزد تو.
پاس بدار امانتش را و قدر بدان عشقش را !
جان دل!
باران بهانه ای بیش نیست.حتی اگر باران هم نبود،
دل دریائی تو باز هم به یاد او می طپید!