ناگفته های باغبان:
در دلم شعله ی این آتش جانسوز، نهانی پیداست
به زبانم سخن ناله و افسوسِ آن عشق نروییده هنوز پابرجاست
که چرا کوزه ناکامی عشق دو انسان
به سر من بشکست؟
من بیچاره به عشق تو و آن کودک معصوم چکار؟
من گم گشته ی دیروز به فردا شدن روزِ دو مظلوم چکار؟
من در آن روز همانجا بودم
در پی کاشتن سیب دگر
در پی کندن آن هرزه علف ها زخاک
که به قامت عمریست
تن خود را به آن کهنه درخت می پیچند
که بود سبز شودش پیکر منحوس
اما
هدفش در باور،
کشتن آن سیب است.
سیب اما به خودش می بالد، می خندد
به همان عشق که او را به رسیدن برساند
به همان « نه » که آن هرزه علف ها بنوشتند و نخواند.
هفته ها رفته از آن روز ولی در ذهنم
این سخن گام زنان می دهد آزارم
بر لبم مانده و دیریست بر این گفتارم
" که چرا عشق دو کس
ز نگاه نگران دگران
ـــ که در این حادثه ناگه مثلش من بودم ــــ
ز هم می گسلد، می پاشد ؟ "
من که چیزی به لبم نامده بود.
قهر و خشمی به نگاه نگرانم که نبود.
تو چرا ترسیدی؟
او چرا می ترسید؟
مگر آن سیب که از دست تو افتاد به خاک،
من مقصر بودم؟
من که خود را به باغ بغلی پیچیدم !
من که گفتم به جز سیب در آن باغ دگر هیچ ندیدم !
... سالها می گذرد از من و این باورِ دور
که برآنم هنوز
آفرین بر دل روینده سیب
که نرویید جز اینکه برسید.
و من اندیشه کنان غرق این پندارم :
ما ز چه می ترسیم ؟
از ازل همت انسان که کم از سیب نداشت ...
**********************************
من چه می دانستم، کاین گریزت ز چه روست؟
من گمانم این بود
که یکی بیگانه
- با دلی هرزه و داسی در دست -
در پی کندن ریشه از خاک
سر ز دیوار درون آورده
مخفی و دزدانه...
تو مپندار به دنبال یکی سیب دویدم ز پیت
و فکندم بر تو نگهی خصمانه!
من گمان می کردم چشم حیران تو چیزی می جست
غیر این سیب و درختان در باغ
به دلم بود هراسی که سترون ماند
شاخ نوپای درخت خانه...
و نمی دانستم راز آن لبخندی که به دیدار تو آورد به لب
دختر پاکدلم، مستانه!
من به خود می گفتم: «دل هر کس دل نیست!»
هان مبادا که برند از باغت
ثمر عمر گرانمایه تو،
گل کاشانه تو،
آن یکی دختر دردانه تو،
ناکسان، رندانه!
و تو رفتی و ندیدی که دلم سخت شکست
بعد افتادن آن سیب به خاک...
بعد لرزیدن اشک، در دو چشمان تر دخترکم...
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در قلب من آرام آرام
خون دل می جوشد
که کسی در پس ایام ندید
باغبانی که شکست بیصدا، مردانه
...و اینهم شعر و پاسخی دیگر به شعر سیب مصدق که یکی از دوستان ویلاگی برایم فرستاده:
دخترک خندید وپسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !
این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود...
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
" او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! "
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
" مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! "
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت
با توجه به شعری که در پست قبلی گذاشتم ،این شعر را یکی از دوستان وبلاگی برایم فرستاده . من که لذت بردم .نطر شما چیه؟
من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را….
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت
تو به من خندیدی
و نمی‌دانستی
من به چه دلهره از باغچۀ همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تُند دوید
سیب را دست تو دید
غضب‌آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان‌زده از دست تو افتاد به‌خاک
و تو رفتی وهنوز،
سالها هست که در گوش من آرام،
آرام
خش‌خش گام تو تکرار کُنان،
می‌دهد آزارم
و من اندیشه‌کُنان
غرق این پندارم
که چرا،
ـ خانۀ کوچک ما
سیب نداشت
حمید مصدق.خرداد۴۳